Bij mijn geboorte had ik al een broer. Een kattenbroer wel te verstaan. We groeiden samen op, waarbij Igor altijd één jaar ouder was. Dit hebben we volgehouden tot mijn tweeëntwintigste. Die oude baas is 23 geworden!

Igor lag bij mij in de wieg, heeft het moeten ontgelden toen ik begon met grijpen (kattenstaarten) en heeft me in zekere zin opgevoed. Hoe je met katten moet omgaan, wat je wel en vooral niet moet doen met katten.

Later kwam er nog een kat bij, Iwan. Waar Igor niet zo veel van moest weten, maar het gedoogde. Én een hondje, Chip. Waar Igor zéker niks van moest weten, maar dat was gelukkig een kwestie van wennen en vooral negeren.

Chip heeft een moeilijke start gehad op de straten in Roemenië voordat ze is gered en door ons is geadopteerd. Een getraumatiseerd hondje dus. Triggers waren mannen, kinderen en water. Met veel geduld en de juiste manier van benaderen werkte dat uiteindelijk toch heel goed binnen ons gezin.

Doordat ik ben opgegroeid met dieren weet ik hoe ik met ze om moet gaan maar heb ik ook geleerd dat dierenliefde heus niet altijd vanzelfsprekend is. Soms zijn ze bang of hebben ze simpelweg geen zin. Het is zo ontzettend belangrijk om te kijken wat ze nodig hebben.

Nu zou ik zelf ontzettend graag weer een kat nemen. Maar ik zit nog in twijfel gezien m'n woonruimte én tijd. Ik realiseer me dat het een grote verantwoordelijkheid is om dieren een zo gelukkig mogelijk leven te geven. Maar ik mis de dierenliefde wel! Dus vandaar deze stap om in ieder geval weer voor dieren te zorgen en te knuffelen (als ze willen dan ;-) ).